Δραστηριότητες

Προειδοποίηση : Το παρακάτω περιεχόμενο περιλαμβάνει περιγραφές βίας και εμπειριών πολέμου που μπορεί να είναι ενοχλητικές για ορισμένα άτομα. Η δραστηριότητα δεν είναι υποχρεωτική και μπορεί να παραλειφθεί.

Αναλύστε το σενάριο που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πραγματοποιήστε ανάλυση αξιολόγησης κινδύνου απαντώντας στις ερωτήσεις του πίνακα.

Σενάριο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα  (προσαρμοσμένο από: Onyut,  Neuner, Schauer,  Ertl, Odenwald, Schauer, & Elbert, 2005)

Μεγάλωσα και με τους δύο γονείς μου. Έχω μια μικρότερη αδερφή και έναν αδερφό. Η μητέρα μου ήταν νέα και την αγαπούσα πολύ. Ήμουν το πρώτο της παιδί και το αγαπημένο της. Μου το είχε πει κιόλας. Ο πατέρας μου εργαζόταν σκληρά. Διατηρούσε κατάστημα κοντά στην αγορά. Συνήθως έφευγε το πρωί και επέστρεφε στο σπίτι το βράδυ. Μερικές φορές όταν γύριζε στο σπίτι έπαιζε μαζί μας το βράδυ. Παίζαμε ποδόσφαιρο μαζί. Τι ωραίες εποχές. Δεν ξέρω πόσο χρονών ήμουν τότε, θυμάμαι απλώς ότι ήμουν πολύ μικρός… Δεν θυμάμαι τη χρονιά, πάντως ήμουν ακόμη μικρός… Ήταν νωρίς το πρωί. Μια ομάδα περίπου 10 αντρών με πολιτικά ήρθαν στο σπίτι μας. Ήταν οπλισμένοι…Στεκόμουν πολύ κοντά στους γονείς μου. Είχα τρομάξει τόσο πολύ. Ξαφνικά άκουσα ήχο από σφαίρες. Ένας από τους στρατιώτες είχε αρχίσει να πυροβολεί. Τη στιγμή που είδα ότι είχε τραβήξει τη σκανδάλη και άκουσα την πρώτη σφαίρα, πανικοβλήθηκα. Άρχισα να τρέχω. Ένιωσα τόσο πολύ φόβο. Έτρεξα μέσα στο σπίτι και προσπάθησα να κρυφτώ πίσω από μια πόρτα σε ένα από τα δωμάτια. Έτρεμα, φοβόμουν, σκεφτόμουν, θα έρθουν και για μένα, θα έρθουν και θα με σκοτώσουν. Ακόμη και τώρα έχω ταχυπαλμίες όταν θυμάμαι εκείνη τη στιγμή. Μετά από λίγο επικράτησε ησυχία έξω. Στεκόμουν ακόμη πίσω από την πόρτα, σιωπηλός, ακίνητος. Μετά από λίγο πήγα αργά προς το παράθυρο και έριξα μια ματιά έξω. Αυτό που αντίκρισα ήταν τρομερό. Η μητέρα και ο πατέρας μου είχαν χτυπηθεί από τις σφαίρες. Κείτονταν και οι δύο στο έδαφος. Η μητέρα μου ήταν πεσμένη πάνω από τον πατέρα μου. Και οι δύο είχαν αίμα στα ρούχα τους. Η μητέρα μου είχε αίμα στο πρόσωπο και στο στομάχι της. Δεν κινούνταν πια, είχαν πεθάνει.

Μέχρι εκείνη τη μέρα, δεν είχα ξαναδεί νεκρό. Αισθάνθηκα τρόμο. Τους φοβόμουν τόσο πολύ, είχα σοκαριστεί από αυτό που έβλεπα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τρέξω να ξεφύγω από εκείνο το μέρος. Διέφυγα από το πίσω μέρος του σπιτιού και πήδηξα τον φράκτη. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τους γονείς μου και που βρισκόμουν στο σπίτι μας. Όσο έτρεχα να ξεφύγω, συνάντησα αγνώστους στον δρόμο. Πάρα πολλοί άνθρωποι προσπαθούσαν να διαφύγουν. Απλώς έτρεχα μαζί τους. Στον δρόμο, συνάντησα πάρα πολλούς παραστρατιωτικούς ντυμένους με στρατιωτικά ρούχα. Μας είπαν να ξαπλώσουμε κάτω. Άρχισα να κλαίω. Οι υπόλοιποι ήταν σιωπηλοί. Ένας απ” αυτούς με χτύπησε με την κάννη του όπλου στο μαλακό μέρος του κεφαλιού μου. Ύστερα έκανα ησυχία. Ήθελαν να μας σκοτώσουν όλους…αλλά μας άφησαν να φύγουμε. Οι άνθρωποι συνέχισαν να τρέχουν και όταν έφτασαν στον προορισμό τους, απομακρύνθηκαν από το δρόμο. Είχε νυχτώσει. Ήμουν μόνος. Σιχαινόμουν τη ζωή μου. Ακολούθησα τον δρόμο και τελικά με πήρε ο ύπνος κάτω από έναν θάμνο. Σ΄εκείνο το σημείο είχα απελπιστεί εντελώς. Ένιωθα κι εγώ νεκρός. Γνώριζα για τον κίνδυνο άγριων ζώων και λιονταριών, αλλά δεν με ένοιαζε… Έτσι έφτασα σε άλλη πόλη. Είδα μια ομάδα ανθρώπων από την πόλη μου και πήγα να τους χαιρετήσω. Με πήραν και έζησα μαζί τους μερικές εβδομάδες. Μου έδειξαν επίσης πώς να γραφτώ ως πρόσφυγας. Θυμάμαι τη μέρα που ήρθα στον καταυλισμό των προσφύγων. Με εξέπληξε τόσο πολύ το πώς μπορούσε κανείς να ζει σε ένα τέτοιο μέρος. Έμεινα με μία οικογένεια για περίπου δύο χρόνια στον καταυλισμό. Τελικά, ο Ερυθρός Σταυρός με βοήθησε να χτίσω το δικό μου σπίτι, ήμουν περίπου 14 χρονών τότε. Έκτοτε ζω μόνος. Άρχισα να πηγαίνω σχολείο. Έμαθα να ζω μόνος. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει ούτως ή άλλως. Δεν είχα ποτέ νέα του αδερφού και της αδερφής μου. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα ζωντανοί και αν ναι, πού θα μπορούσα να τους βρω. Τώρα όμως είμαι έτοιμος να τους αναζητήσω.